Cando chegamos ao final do ano litúrxico, a Igrexa nos confronta cunha serie de textos que nos poden provocar distintas reaccións tanto positivas coma negativas: medo, porque os consideramos duros e cheos de ameazas. Indiferenza, porque pensamos que as formas apocalípticas non teñen sentido nin significado hoxe en día. Esperanza e vixilancia, porque manteñen desperta a nosa vida e a nosa fe se afianza en que as palabras de Xesús de Nazaré «NON PASARÁN». Pasan os séculos e as civilizacións, toda corrente de pensamento, todo tipo de modas, pero a Palabra do Señor non perde a súa forza liberadora e salvadora. É a que mantén viva a esperanza e a fe dos seus seguidores, é o alento dos pobres, a luz dos que viven na escuridade, as mans que salva aos que se afogan nas augas turbulentas do noso mundo. Porque como di o salmo responsorial: «Ti es, Señor, a miña herdade e a miña sorte, ti coidas do meu porvir… Teño o Señor sempre diante; con El á dereita non caerei».
No o esquezamos nunca: a Esperanza e a Vixilancia furan os grosos muros da angustiosa realidade e manteñen viva a nosa fe. Mais que dun final do mundo, os Evanxeos fálannos da FIN DUN MUNDO. É dicir: do caduco vai xurdindo unha nova etapa na historia da humanidade que se vai abrindo paso a pesar da resistencias dos que se opoñen a que as cousas troquen. Cada nova etapa da historia supón a superación e a morte de moitos valores que se creron que permanecerían inalterables, pero a forza renovadora da nova sabia nos vai dicindo que nada é inalterable ni nada permanece para sempre. Hai que abrir novos camiños e non vale dar couces contra o aguillón.
Sigue leyendo